مقالات میشل فوکو : ایرانیها چه رویایی در سر دارند ؟

فوکو در این مقاله می گوید که برخی برای اصلاح وضع ایران می خواستند مدل و الگوی اسپانیا را اجرا کنند اما فوکو با این طرح مخالف است چرا که می گوید لیبرال در ایران پایگاه اجتماعی ندارد .

وی همچنین این تحلیل که (مردمی که دور امام خمینی جمع شده اند بخاطر رفع دیکتاتوری است شاه که رفت سیاست همان سیاست می شود و امام خمینی خیلی زود به فراموشی سپرده می شود ) را نفی می کند و می گوید واقعیاتی که در پاریس و رفت و آمدهای که با امام در آنجا صورت می گیرد ناقض این مطلب است و در ادامه می گوید : باید باور کرد که جریان مرموز و نیرومندی میان این پیرمرد که 15 سال در تبعید است و ملتی که او را صدا می زند وجود دارد .  

نویسنده می گوید خیلی از تحلیلگران ماهر شنیده بودم که مردم ایران نمی دانند چه می خواهند فلذا روزهای پس از تظاهرات را در قم و تهران در بین مردم مخصوصا دانشجویان و علمای دینی و چریکهای سال 52 که حالا روش تبلیغیشان سنتی شده بود می گشتم و می پرسیدم شما چه می خواهید ؟ از 5 مخاطب من 4 نفر جواب دادند حکومت اسلامی یعنی همان چیزی که امام بارها به خبرنگران گفته بود .

در ایران مراد از حکومت اسلامی این نیست که روحانیون راس کار باشند یا چارچوب فراگیر داشته باشند بلکه من احساس می کردم آن ها حکومت اسلامی را برای دلالت بر دوچیز بکار می برند چند نفر به من گفتند نوعی ناکجا آباد است و مردم می گفتند آرمان است

فوکو می گوید من دوست ندارم حکومت اسلامی را ایده و یا حتی آرمان بنامم اما آن مرا به عنوان یک خواست سیاسی تحت تاثیر قرارداد چرا که برخی ساختارهای اجتماعی و دینی  را سیاسی می کند و همچنین تلاشی است که سبب می شود سیاست یک بعد معنوی پیدا کند .

این خواست سیاسی در کوتاه مدت دو مساله را در پی دارد :

1. آیا می تواند به عنوان راه حلی در مقابل راه حل لیبرال دموکراسی غربی بایستد ؟
2. آیا این قدر ریشه دار است که بتواند در سپهر سیاسی ایران بعد از انقلاب باقی بماند ؟

فوکو می گوید ممکن است سیاستمداران در جوابم بگویند آن چیزی که بخش بزرگی از تاکتیکهای ما را تعیین می کند پاسخ به همین سوالات است . اما باز سوالاتی برایم مطرح است از جمله :

1. سوال اول درباه ی آینده ی این نظام است چرا که این حرکت یک قدرتی در اختیار مردم قرار داده است که خشک شدنی نیست و آن مقاومت در مقابل دولت است حال این خواست سیاسی را باید نشانه ی آشتی دانست ؟ یا چیزی متناقض یا آستانه ی امری نو ؟
2. سوال دومم درباره ی این گوشه ی کوچک جهان است که زمین و زیر زمین آن میدان بازی استراتژی های جهانی است . جستجوی چیزی که ما غربیها بعد از رنسانس امکان آن را از دست داده ایم (معنویت سیاسی) چه معنا و مفهومی دارد ؟